मराठी ग़झल - जगणे

जगताना इतका बदनाम झालो कधी समजलेच नाही
राग त्यांच्या मनातले मला तसे कधी उमजलेच नाही

जरी लाख व्यथा उमटलेल्या चेहऱ्यावर आशेच्या करुण
तरी प्रकाशाने लोकांचे खरे चेहरे ओळखलेच नाही .

कुठे गेले ते खरे बोलणारे काफिले आपल्या माणसांचे ,
पुन्हा जुन्या किरणाचे कवडसे हातावर पडलेच नाही.

तु गेलीस जेव्हा नेल्यास सर्व वाटा ओळखीच्या तुझ्याचसंगे
पुन्हा मनातले दिपस्तंभ माझ्या गलबताला दिसलेच नाही

जन्मभर टोचले काटे वाटेवरी प्रत्येक लाचार श्वासाला
मी बंद करता डोळे शहाणे काटे पुन्हा उगवलेच नाही

दिले दिलासे त्यांनी भरपुर त्यांचा बंद दरवाजा आडुन ,
हात द्यायला त्यांनी बंद दार दुखांसाठी उघडलेच नाही .

काय सांगु तुम्हाला त्यांचा हुशार मोठेपणा तटस्त मनाचा
माझ्या भिकार रडणाऱ्या शब्दांना ते कधीच फसलेच नाही

मैफ़िलित न दाटले कंट कुणाचे न पडला पाऊस शब्दांचा ,
राहिले एकाकी परी शेर माझे हि खोटे जगणे जगलेच नाही .

kamaal hai